ஒரே ஒரு நொடி இரக்க உணர்வுடன், மனதில் தோன்றிய எண்ணத்தை செயல்படுத்த பரிசீலனை செய்தால் பின்னாளில், ஆயிரம் மன்னிப்புகள் கோருவதை தவிர்த்து விட முடியும்.

நம்மை சுற்றியுள்ள மற்றவர்களையும் கருத்தில் கொண்டு ஒரு சிறிய அளவில் நேர்மறையாக செயல்படும் போது சமுதாயத்தில் மிகப்பெரிய மாற்றத்தை ஏற்படுத்த முடிகிறது.

மத்திய-மாநில அரசு  அலுவலகங்களுக்கு செல்கிறோம். அங்கு பிரதானமான இடத்தில் அண்ணல் காந்தி, டாக்டர் அம்பேத்கர் படங்களை பார்க்கிறோம். அவர்கள் சமுதாயத்திற்க்காக தங்கள் வாழ்வை முழுமையாக அர்ப்பணித்தவர்கள். அவர்கள் அளவுக்கு மலையளவு இல்லாவிட்டாலும், துளியளவுக்கு நமக்கு மற்றவர்களை பற்றி சிந்திக்கும் எண்ணம் ஏற்பட்டால் அது பெரிய மாற்றத்தை ஏற்படுத்தும் என்பதில் சந்தேகமில்லை.

நல்ல வாழ்க்கையின் அடிப்படை என்பதே  சக மனிதர்களை கருத்தில் கொண்டு  சிந்திப்பதே ஆகும். மற்றவர்களின் உணர்வை கருத்தில் கொள்வது மூலமாக, சக மனிதன் மீது நாம் செலுத்தும் பொதுவான மரியாதையும், அக்கறையும்தான் நமது வாழ்வை அர்த்தமுள்ளதாக்குகிறது.

பல உறவுகள் கசந்து போவதற்கு, பிரிந்து போவதற்கு, அறுந்து போவதற்கு இயற்கையான காரணங்கள் ஏதும் இல்லை. உறவுகள் கொல்லப்படுவதற்கு சுயநலம், புறக்கணிப்பு, கருத்தில் கொள்ளாதது, பொய்கள் மற்றும் ரகசியங்களே காரணமாக உள்ளன.

மற்றவர்களின் உணர்வுகளையும் கருத்தில் கொள்ள வாழ்வில் கற்றுக்கொள்ள வேண்டும். மிகப்பெரிய தலைவர்களின் முக்கிய அம்சமே மற்றவர்கள் மீதான உண்மையான அக்கறைதான்.

சித்தார்த்தன் அரண்மனை சுகபோகத்தை விட்டு வெளியேறி சக மனிதர்களின் துன்பத்திற்கு காரணத்தை அறிய முற்பட்ட போதுதான் உலகப்புகழ் பெறுகிறார். புத்தர் அளவுக்கு இல்லாவிட்டாலும் நம்மால் முடிந்த அளவுக்கு சிறு பங்களிப்பையாவது தந்து நமது வாழ்வை அர்த்தமுள்ளதாக்க முனைவதுதான் இக்கட்டுரையின் நோக்கம்.

பேருந்து பயணத்தில் ஒரு நொடி:

பேருந்து பயணத்தில் ஒரளவு கூட்டம். வயதான ஒரு முதியவர் இருக்கை கிடைக்காததால் நின்று கொண்டு இருக்கிறார். ஒரு இளைஞர் எழுந்து தன் இருக்கையை அவருக்கு விட்டுக் கொடுத்து தான் நின்றபடியே பயணம் செய்தார். அது மனதை நெகிழச் செய்தது. “அவர் மரியாதைக்குரியவர்” என்று நடத்துநரிடம் நான் தெரிவித்தேன். அதற்கு பதிலளித்த நடத்துநர், யாராவது எப்போதாவது அரிதாக அப்படி எழுந்து முதியவர்களுக்கு, உடல் ஊனமுற்றவர்களுக்கு, கர்ப்பிணி பெண்களுக்கு இடம் தருவார்கள். அப்படி செய்ய முடியாவிட்டாலும் பரவாயில்லை. சரியான சில்லறை கொண்டு வருவது, மகளிரை இடிக்காமல், சீண்டாமல் இருப்பது, தவறாமல் பயணச்சீட்டு எடுப்பது, படிக்கட்டில் பயணிக்காமல் இருந்தால் அதுவே எனக்கு போதும் என்றார்.

பண்டிகை கொண்டாட்டத்தில் ஒரு நொடி:

ஒரு கிராமத்தில் ஒரே நேரத்தில் இரண்டு “கிரகபிரவேஷ” நிகழ்ச்சி நடந்தது. மதிய விருந்து முடிந்ததும்  சாப்பாடு மீதமாகி விட்டது. மற்றவருக்கு கொடுக்க மனமில்லையோ என்னவோ, ஒரு வீட்டில் மீத சாப்பாடு வீணாகி மறுநாள் குப்பையில் கொட்டப்பட்டது. மற்றொரு வீட்டில் அந்த வீட்டின் அம்மணி விருந்து முடிந்து மீதம் சாப்பாடு இருக்கிறது. அந்த நகரில் தங்கியிருந்த கட்டிட தொழிலாளிகள், அந்த நகரில் வசித்த அக்கம்பக்கத்தினரிடம் சொல்லி மீதமான  உணவை வீணாக்காமல் பகிர்ந்து கொடுத்தார். நன்றாக நினைவு இருக்கிறது. மீத உணவை வீணாக்காமல் பகிர்ந்து கொடுத்த குடும்ப உறுப்பினர்கள் நன்கு செழிப்புடன் பல மடங்கு முன்னேறி சீராக தற்போது வாழ்கிறார்கள். மீத சாப்பாட்டை மற்றவர்களுக்கு கொடுக்க மனமின்றி தன்னாலும் உண்ண முடியாமல் வீணாக்கியவர்கள் பற்றி விசாரித்தேன்.

அவர்கள் பின்னாளில் தொழிலில் நஷ்டமாகி, நொடித்து கடன்பட்டு வீட்டை விற்று விட்டு சென்று விட்டதாகவும் கூட்டுக் குடும்பம் பிரிந்து விட்டதாகவும் கேட்டறிந்த போது மனம் வலித்தது. ரம்ஜான் நோம்பில் உள்ள சிறப்பம்சமே மற்றவர்களுடன் பகிர்ந்து உண்ண வேண்டும் என்பதேயாகும். நாம் வயிராற உண்ணுகிறோம். புத்தாடை அணிகிறோம்.

நம்மை சுற்றியுள்ள, நமக்கு பரிச்சயமான யாரேனும் உணவு, உடையின்றி இருக்கலாம். அவர்களை கருத்தில் கொண்டு அவர்களுக்கு சிறிய அளவில் கிடைக்கச் செய்தால் அது நமக்கு சாதாரண விஷயம். அவர்களுக்கு அது பெரிய விஷயமாகும்.

இந்த இதழை மேலும்

• இணையதளத்தில் படிக்க