இளைஞர்களை நீங்கள் பெரிதும் விரும்புவதற்கான காரணங்கள் ஏன்? என்ன சொல்லுங்கள் ?

பவித்ரா, ஆய்வாளர், கோவை.

நீங்கள் ஏன் பள்ளிகளுக்கும் கல்லூரிகளுக்கும் செல்கிறீர்கள் என்று கேட்டார் ஒருவர். இளைஞர்களை வேறு எங்குதான் பார்க்க முடியும் என்று பதிலளித்தேன். அதே பதில் தான் உங்களுக்கும்; அற்புதமான மனிதர்களை வேறு எங்குதான் காண முடியும்?. கள்ளம் கபடமில்லாத, விருப்பு வெறுப்புகள் இல்லாத, சுயமாக சிந்திக்கும் மனிதர்கள் அவர்கள். அவர்களது மனம் ஒரு அப்பழுக்கற்ற வெள்ளை காகிதம். அதில் சில உயரிய தத்துவங்களை எழுத முடியும் என்பதால் அவர்களை சந்திக்கிறேன்.

பாதுகாப்பு :

குழந்தைகள் பலவீனமானவர்கள், அவர்களை அவர்களாகவே பாதுகாத்துக்கொள்ள முடியாது. எனவேதான் கயவர்கள் குழந்தைகளுக்கு பாலியல் தொல்லை தருகிறார்கள். பாலின விஷயங்கள் மறைக்கப்படுவதாலும், மறுக்கப்படுவதாலும், வெறுக்கப்படுவதாலும் அந்த இயற்கை உணர்வுகளால் உந்தப்பட்ட கயவர்கள் குழந்தைகளை தாக்குகிறார்கள். வேறுவிதமான துன்புறுத்துதல்களுக்கும் குழந்தைகள் உள்ளாகிறார்கள். பாதுகாப்பு குறைவான சூழ்நிலையில் அரசாங்கம் பாதுகாப்பாக இருக்கும் என்ற உண்மையை வலியுறுத்தவே குழந்தைகளை சந்திக்கிறேன். எனவேதான், பள்ளிகளிலும், கல்லூரிகளிலும் மாணவர்களை சந்திக்க நான் காவல்துறை சீருடையில் செல்கிறேன்.

பாசம்:

எனது தந்தையாரும், தாயாரும், சகோதரர்களும், சகோதரிகளும் என்னிடம் அன்பு காட்டினார்கள். வெளி உலகில்  பாதுகாப்பு இல்லை என்றாலும் எனது வீட்டிற்குள் பாதுகாப்பு முழுமையாக இருந்தது. ஆசிரியர்கள் என்னை அளவுக்கு மீறி நேசித்தார்கள்;. நான் நன்கு படித்தேன் என்பதால் அந்த விஷேச உபசரிப்பு கிடைத்திருக்கலாம். ஆனால் அது எனக்கு நல்ல உணர்வையும், நம்பிக்கையையும் தைரியத்தையும் தந்தது. அந்த சலுகைகளை நான் இளைஞர்களுக்கு தர விரும்புகிறேன்.

நான் காவல்துறை சீருடை அணிந்து ஜிப்பில் வலம் வந்தபோது பிள்ளைகள் எனக்கு சலியூட் அடிப்பார்கள். நானும் பதிலுக்கு சலியூட் அடிப்பேன், அதைக்கண்டு அவர்களும் ஆரவாரம் செய்வார்கள். எனக்கு குழந்தைகள் என்றாலே பிடிக்கும்.

சந்திப்பு :

சுமார் பத்து ஆண்டுகளுக்கு முன்னர் பள்ளி ஒன்றில் சுதந்திர தின விழாவில் பேசினன். அந்தப் பேச்சைக்கேட்ட தனியார் பள்ளி தாளாளர் ஒருவர் இதே போல எங்கள் பள்ளியிலும் பேசுங்கள் என்றார். அன்று துடங்கி நான் சுமார் ஆறுலட்சம் மாணவர்களை இன்றுவரை சந்தித்துள்ளேன். நான் பேசுவதை மாணவர்கள் கவனமாக கேட்கிறார்கள், அவர்கள் சொல்வதை நானும் கவனமாக கேட்கிறேன். எங்களுக்குள் ஒரு வேதியல் உண்டு. மாணவர்களிடம் நடத்தும் இந்த உரையாடல் எனக்கு அதிக உற்சாகத்தைத் தருகிறது. மாணவர்களை சந்திக்கும் வாய்ப்பு தினம்தினம் பெருகி வருகிறது என்றுதான் சொல்ல வேண்டும்.

கடிதம் :

ஆறுலட்சம் மாணவர்களை சந்தித்துத்துள்ளதாக குறிப்பிட்டேன். அதில் சுமார் ஒரு லட்சம் மாணவர்கள்,  எனக்கு கடிதங்கள் எழுதியுள்ளனர். அவைகளைப் படித்து, கழதங்களை அப்படியே பராமரித்தும் வருகிறேன். எனக்கு இருக்கும் சொத்துக்களில் இந்தக் கடிதங்கள் விலைமதிப்பற்றவை.

மாணவர்கள் புதிய கடிதங்களில்; இப்படியெல்லாம் குறிப்பிடுகிறார்கள்:

உங்களை எனக்கு பிடித்திருக்கிறது.

நீங்கள் வித்தியாசமாக உரையாடினீர்கள்.

உங்களது உரையாடல் பயனுள்ளதாக இருந்தது.

இரண்டு மணிநேரம் நேரம் போனதே தெரியவில்லை.

நான் எனது வாழ்க்கையை மாற்றிக்கொண்டேன்.

நான் இன்று முதல் படிக்க துவங்கிவிட்டேன்.

உங்களிடம் கைகொடுக்க வேண்டும் என்று விரும்பினேன்.

ஒருநாள் உங்களை நான் ஒரு ஐடந அதிகாரியாக சந்திப்பேன்.

நீங்கள் இன்னும் நிறைய குழந்தைகளுக்கு உதவுங்கள்.

நீங்கள் தான் எனக்கு ரோல்மாடல்.

இன்னும் எல்லாப்பள்ளிகளுக்கும் போய் வாருங்கள்.

நீங்கள் எனக்கு உதவி செய்வீர்களா?

கவிதை :

அந்தக் கடிதங்களில் ஒரு சிலர் எனது படத்தை வரைந்துள்ளனர். சிலர் கவிதைகள் வடித்துள்ளனர், அவற்றுள் சில தன்னம்பிக்கை கவிதைகளாகவும்; உள்ளன. சென்ற வாரம் நான் சந்தித்த திருவண்ணாமலை நகராட்சி பள்ளி மாணவி ஒருவரின் கவிதை வரிகள் இவை:

முடியும் என்றால் முயற்சி எடு ;

 முடியாது என்றால் பயிற்சி எடு.

அதே பள்ளியில்  இன்னொரு மாணவி:

கடமையை செய்தால் வெற்றி ;

கடமைக்கு செய்தல் தோல்வி.

இன்னொரு பள்ளியில் ஒரு மாணவன், ‘சிங்கம் இல்லாத காடா? சைலேந்திரபாபு இல்லாத நாடா?’ என்று எழுதியுள்ளார்.

கடமை :

இவற்றைப் படிக்கும் போதெல்லாம் இளைஞர்கள் மீது அன்பும் அக்கரையும், நம்பிக்கையும் ஏற்படுகிறது. காவல்துறை கடமையாற்றும் அதேவேளையில், இந்த சமுதாயத்தில் இளைஞர்களுடைய முன்னேற்றத்திற்கு பாடுபடுவது எனது கடமை என்ற உணர்வு ஏற்படுகிறது. எனது கல்வியும், அனுபவமும், நேரமும், வருமானமும் ஒட்டுமொத்த இளைஞர்களின் நலனுக்காக செலவிடுவது என்ற முடிவுடன் இருக்கிறேன்.

பொருளாதாரத்தில் பின்தங்கிய நமது இளைஞர்களுக்கு சத்தான உணவு, தூய நீர், சுகாதாரமான சூழ்நிலை, விரும்பும் படிப்பை படிக்க வசதி, ஆசைப்பட்டவருடன் வாழ சுதந்திரம் ஆகியவை இல்லை. படித்தாலும் வேலையில்லை, வேலை கிடைத்தாலும் சம்பளம் போதவில்லை. இதனால் உடல் வலிமை இன்றி மன உறுதியின்றி எதிர்காலத்தின் மீது நம்பிக்கையின்றி சோர்ந்து கிடக்கும் இளைஞர்களை தட்டி எழுப்ப வேண்டியுள்ளது. இளமைப்பருவத்தில் பல இன்னல்களை சந்தித்த எனக்கு அது முடியும் என்ற நம்பிக்கை இருக்கிறது.

நன்றி :

பள்ளித் தாளாளர்கள், தலைமை ஆசிரியர்கள் மற்றும் ஆசிரியர்கள் எனக்கு அளிக்கும் உதவி வியப்பாக இருக்கிறது. பள்ளி ஆசிரியர்கள் சிலர் முதல்வர்களிடம் என்னைத்தான் சிறப்பு விருந்தினராக அழைக்க வேண்டும் என்று வற்புறுத்துகிறார்கள். சில நேரங்களில் பெற்றோருமே அதைச் செய்கிறார்கள். அவர்களுக்கும் நான் கடமைப்பட்டுள்ளேன்.

பயணம்: 

இளைஞர்களால் மட்டுமே ஒரு அறிவார்ந்த, சமத்துவமான, தூய்மையான, அன்பான சமுதாயத்தை உருவாக்க முடியும். அவர்களிடம் சொல்ல வேண்டிய கதைகள் ஆயிரம் என் மனதில் தேங்கிக் கிடக்கின்றன. அவர்களிடம் கேட்க வேண்டிய கேள்விகள் பல உள்ளன. அவர்களுக்கான எச்சரிக்கைகளும் உள்ளன. எனவே எதிர்கால இந்திய நாட்டின் நலன் கருதி நான் நேசிக்கும் இளைஞர்களுடன் எனது பயணம்  தொடரும்.

குறிப்பு:

குழந்தைகள் என்று நான் குறிப்பிடுவது 18 வயது நிறையாத நிலையில் உள்ள மனிதர்கள் என்பதை மனதில் கொள்ளவும்.

இந்த இதழை மேலும்

• இணையதளத்தில் படிக்க