பெண்கள், பெண் குழந்தைகள் மீதான பாலியல் வன்முறை குற்றங்கள் தமிழகத்தில்; மட்டுமல்ல, இந்தியா முழுவதும் கொடூரமான முறையில் நடந்தேறி வருகிறது. அங்கொன்றும் இங்கொன்றுமாக நடந்தவை, இன்று அன்றாடச் செய்தியாகி நம் அருகிலேயே நடைப்பெறத் தொடங்கி விட்டது.

தமிழ்நாட்டில் தினமும் ஏதாவதொரு இடங்களி ல் தொடர்ந்து பாலியல் வன்முறைகள் அரங்கேறிக்கொண்டே இருக்கிறது. பிறந்த குழந்தை, பள்ளி  படிக்கும் சிறுமி, வயது வந்த குமரி, மனைவி, குழந்தைப் பெற்ற தாய், நரை விழுந்த பாட்டி என்று எந்த வயது வித்தியாசமில்லாமல் எப்போதும் ‘தான் ஒரு பெண்” என்கிற எச்சரிக்கை உணர்வோடு பள்ளி , கல்லூரி, வேலை பார்க்கும் இடங்கள், பேருந்து, ரயில் என எங்கு சென்றாலும் அச்சத்தையும் தன்னுடனே நிழலாக சுமந்து கொண்டு செல்கின்றனர் பெண்கள் இன்று. இந்த அச்சம் அவர்களி ன் சொந்த வீட்டிலும் பின் தொடர்கிறது என்பது மிகவும் அவலமான விசயம்.

இப்படி அச்சத்தோடும், பயத்தோடும் பெண்கள் வாழவே தகுதியற்ற நாட்டில் தான் பாதிக்கப்பட்ட பெண்ணையே குற்றவாளி யாக்கி, அவளி ன் உடை சரியில்லை, இரவு நேரத்தில் அங்கு என்ன வேலை என அவள் நடத்தையின் மீதே சந்தேகப்பட்டு குற்றம் சாட்டுவது இச்சமூகத்தின் வேலையாக உள்ளது.

ஆணாதிக்கச் சமுதாயமே இத்தனை சீர்கேடுகளை விளைவிக்கிறது. பெண்ணை அனுபவிக்கக் கூடிய ஒரு போகப் பொருளாக மட்டும் பார்க்கும் மனநிலையை ஒரு மனிதனுக்கு ஏற்படுத்துகிறது. எந்த ஒரு மிருகமும் கூட்டு பாலியல் வல்லுறவில் ஈடுபடுவதில்லை. மனிதன் மட்டும் அந்த மிருகத்தை விடவும் மோசமானவனாக் தாழ்ந்து போகக் காரணம் என்ன?

20 வயது கூட நிரம்பாத இளைஞனும், 80 வயதைத் தாண்டிய கிழவனும் கூட பலாத்காரத்தில் ஈடுபடுகின்றனர். இவர்களை மனிதத்தன்மை அற்றவர்களாக மாற்றியது எது? இந்தக் கேள்விகளுக்கு பதில் தோடாமல், குழந்தைகளையும், பெற்றோர்களையும் எச்சரிக்கையாக இருக்கச் சொல்லி விளம்பரம் போடுகிறார்கள்.

தொழில்நுட்ப வளர்ச்சி  என்ற பெயரில் வளர்ந்து வரும் மற்றொரு அபாயம் ஆபாச இணையதளங்கள், ஸ்மார்ட்போன் வடிவத்தில் நம் சட்டைப்பையில் இருக்கும் எதிரி. பெண்களி ன் உடல்களை விதவிதமாகக் காட்டி, மகளா, மனைவியா எனத் தெரியாத அளவிற்கு பாலியல் வெறியூட்டுகிறது. ‘தனக்குக் கிடைக்காதது யாருக்கும் கிடைகக்கூடாது. அதை எப்படியாவது அடைந்தே தீர வேண்டும் என்ன வேண்டுமானாலும் அதற்காக செய்வேன்’ என்பதன் உச்சம்தான் குழந்தைகள் மீது நடக்கும் பாலியல் வன்கொடுமைகள். பெண்கள் என்றாலே நுகர்ந்துத் தள்ள வேண்டிய, இன்பம் தரும் பண்டம் என்கிற பொதுப்புத்தியை உருவாக்கி, கல்லாக்கட்டும் முதலாளி களி ன் இலாபவெறியால் புகுத்தப்படும் கலாச்சார சீர்கேட்டின் பலனாக வளரும் தலைமுறையான மாணவர்கள் – இளைஞர்கள் சீரழிக்கப்படுகிறார்கள்.

இந்த இதழை மேலும்

• இணையதளத்தில் படிக்க

ஒரு நாளில் பல சமயங்களில் ச்சே என்ன வாழ்க்கை என்ற சலிப்பு தோன்றும். இம்மாதிரி தோன்றாவிட்டால் அது வாழ்க்கையே அல்ல.

என்னவிதை போடுகிறோமோ அது தான் முளைக்கும்.

பொதுவாக இன்று-

குழந்தைகள்  மனதில் பெற்றோர்கள் விதைப்பது

மாணவர்கள் மனதில் ஆசிரியர்கள் விதைப்பது

வாசகர்கள் மனதில் புத்தகங்கள் விதைப்பது

பார்வையாளர்கள் மனதில் காட்சிகள் விதைப்பது

உபயோகிப்பாளர்கள் மனதில் செல்போன்கள் விதைப்பது

எதுவோ அவை தான் வளரும் வளர்கிறது.

ஆனால், குழந்தைப் பருவம் முடிந்த பின் மாணவப் பருவத்திலும் பின் வாலிபப் பருவத்திலும் வேறு மாதிரி எதிர் பார்க்கின்ற மனநிலையில் தான் விதைத்தவர்கள் இருக்கிறார்கள்.

இதைத்தான் மாமரத்தில் கொய்யாப்பழம் என்றேன். குழந்தைகளுக்கு பெற்றோரும்; மாணவர்களுக்கு ஆசிரியர்களும்; வாலிபர்களுக்கு சமுதாயமும் அல்லவா நல்ல முன் உதாரணமாக இருக்க வேண்டும்.

சொல்லுதல் யார்க்கும் எளிய அரியவாம்

சொல்லிய வண்ணம் செயல் ( குறள்-664)

திருவள்ளுவர் இக்குறளை வினைத்திட்பம் என்ற அதிகாரத்தில் வைத்துள்ளார். அதாவது ஒரு செயலைச் செய்து முடிப்பதற்கான உறுதி என்பதே வினைத்திட்பம்.

திட்டமிட்ட வாழ்க்கை தெவிட்டாத இன்பம். இதைப் பலர் தெரிந்திருப்பீர்கள்.  சாதாரணமாக ஒரு விளையாட்டுக்குக் கூட பல கட்டுபாடுகள், விதிகள் எனக் கடைப் பிடிக்கிறோம்.

வீடு கட்டுவதற்கு மதிப்பீடு எனும் எஸ்டிமேட், வரைபடம்  எனப்பலவும் தயாரித்து, அதன் பின்பே செயல் படுகிறோம்.

ஆனால், பெற்றோராவதற்கு முன் எத்தனை பேர்திட்டமிட்டு செயல்படுகின்றனர். இன்று கரு உருவானதே பல தாயார்களுக்கு டாக்டர்கள் சொல்லித் தெரிய வேண்டிய நிலையில் உள்ளது.

குழந்தை உருவாக்கம் என்பது பெரும்பாலும் விபத்தாகவே (அவர்கள் அறியாமலேயே) அமைகிறதோ என எண்ணத் தோன்றுகிறது.

ஒவ்வொரு மணியையும் ஒவ்வொரு நாளையும், ஒவ்வொரு வார்த்தையையும் ஒவ்வொரு  மாதத்தையும் திட்டமிடத் தொடங்கி விட்டால், மாமரத்தில் மாம்பழங்கள் மட்டுமே காய்க்கும்.

கொய்யாப்பழத்தை எதிர்பார்க்க வேண்டியதில்லை. அடிப்படையாக அவசியமாக எல்லோரும் தெரிந்து கொள்ள வேண்டியது.

ஒன்றே ஒன்று தான். அது அவரவர் வாழ்வின் சிற்பி அவர்களே. எல்லா லட்சணங்களும் பொருந்திய கல், ஒரு சுத்தியல், ஓர் உளி இவை மூன்றும் உங்களிடம் கொடுக்கப்பட்டுள்ளன.

உளியையும் சுத்தியலையும் உபயோகித்து கையிலுள்ள கல்லை எப்படிச் செதுக்குகிறீர்கள் என்பது தான் வாழ்க்கை.

நான் மனதுக்குள் தானே நினைத்தேன். நினைத்ததை அப்படியே சொல்கிறார்களே என்ன இது ஆச்சரியம் என வியப்பதில் பயனில்லை.

நாம் வாழும் உலகம் அசைந்து கொண்டிருப்பது; இன்னும் சொன்னால் சூரியனைச் சுற்றி வெகு வேகமாக, அதாவது ஒருநாளுக்கு சுமார் பதினைந்திரை மைல் ஓடிக் கொண்டிருக்கிறது.

இந்த அசைவிருக்கும் வரை ஆசைகளும் இருக்கும், ஆசைகளைச் சீரமைத்துக் கொண்டால் நம் வாழ்க்கை நம் கையில் இருக்கும்.

விழிப்பு நிலை தவறி, தன்நிலை மறந்து, மற்றவர்களுடன் ஒப்பிட்டு வாழ்ந்தால், வாழ்க்கை இனிக்காது.

இந்தப் பிரபஞ்சமானது சுழன்று கொண்டே இருக்கிறது. அதனால் அலைகள் உருவாகி, கரைந்து கொண்டே இருக்கிறது. இதை காந்தம் என்று சொல்கிறோம்.

இந்த இதழை மேலும்

• இணையதளத்தில் படிக்க

எப்படி வாழ வேண்டும்? எப்படி வாழக் கூடாது? என்பதற்குப் பலப்பல உதாரணங்கள் நமக்கு முன்பாக ஏராளமாக இருக்கின்றன. இப்படித்தான் வாழ வேண்டும் என்பது ஒரு நகம். எப்படியும் வாழலாம் என்பது இன்னொரு ரகம்.

முக்கியமான விஷயங்கள் பற்றிப் பேச வேண்டி இருக்கும் போது அதற்கான ஒரு சொற்பொழிவுக்கு ஸ்கிரிப்ட் தயாரிக்கும் போது ரூஸஙவெல்ட் அவர்கள் தமக்கு எதிரே சுவரில் மாட்டியிருக்கும் உட்ரோ வில்சனின் படத்தை அடிக்கடிக் கூர்ந்து பார்ப்பாராம். ஏன் என்று கேட்கும் போது ரூஸ்வெல்ட் அவர்கள் கூறுகின்ற பதில் சற்று வித்தியாசமாக இருக்குமாம்.

ஒரு முறை என் மனைவி எனது மணிப்பர்ஸில் அவளது அப்பாவின் புகைபப்படம் ஒன்று இருப்பதைப் பார்த்துவிட்டு மிகவும் பெருமைப்பட்டுக் கொண்டாள். அதை அக்கத்தில் பக்கத்தில் சொந்தத்தில் பந்தத்தில் உள்ளவர்களிடம் எல்லாம் சொல்லி சொல்லி என் வீட்டுக்காரருக்குத் தனது மாமனார் மீது அத்தனை மதிப்பு மரியாதை என்று பீற்றிக் கொண்டாள்.

ஒருநாள் ஏதேச்யாக எனது பர்ஸைப் பார்த்தபோது அந்தப் புகைப்படம் அதில் இல்லை. என் மனைவிடம் அது பற்றி கேட்டபோது தான் அதைப் பார்க்கவில்லை என்றாள். எப்படியோ எங்கேயோ தொலைந்து விட்டது தொலையட்டும் என்று நான் அதோடு விட்டுவிட்டேன். ஆனாலும் அதனை அவள் விடவில்லை. எப்படி விட முடியும் என்று கெட்டியாகப் பிடித்துக் கொண்டாள். அப்பாவிடம் கேட்டு வேறொன்று வாங்கித் தருகிறேன் என்றாள்.

அதெல்லாம் ஒன்னும் வேண்டாம் விடு என்றேன் அதெப்படி இவ்வளவு நாளாக ஆசை ஆசையாய் பிரியமாய் வைத்திருந்து விட்டு இப்போது திடீரென்று இல்லாவிட்டால் அது அத்தனை நன்றாக இருக்குமா? அழகாக இருக்குமா? உங்கள் மனம் பாதிக்காதா என்றாள். நான் எனக்குள் சிரித்தேன்.

இந்த இதழை மேலும்

• இணையதளத்தில் படிக்க

இன்றைய நாள் காலை…

அதிகாலையில் அன்றைய உடற்பயிற்சியை தொடங்குவதற்காக ஷூக்களையும்… சாக்ஸ்களையும் (தேடிப்பிடித்து, வாசம் பார்த்து) தேர்ந்தெடுத்துக்கொண்டிருந்தேன்…  ஷூக்கள் குறித்து சில நாட்கள் முன்பு நண்பர் சத்யா சொன்னது நிழலாடியது…  Fore shadowing குறித்து மார்க்வெஸ் புத்தகம் சொன்னதும் ஞாபகம் வந்தது…  ஷூ மந்திரகாளி என்று ஒரு கட்டுரை பிறந்தது!

இந்தத்தலைப்பில் ‘ஷூ மந்தர்’ என்று நண்பர் டாக்டர் விஜய் பிங்களே சென்னை மராத்தி மகாசபாவில் ஒரு மராத்திய நாடகம் போட்டிருந்தார்  பல வருடங்கள் முன்பு…  மந்திரங்கள் சுவாரஸ்யமானவைதான்…  வாருங்கள் படிப்போம்…

சமீபத்தில் சென்னை அண்ணா நூற்றாண்டு நூலகத்தில் நடைபெற்ற இந்திய ஆட்சிப்பணி தேர்வு தயாரிப்பிற்கான போட்டியாளர் ஒருமுகப்படுத்தும் கூட்டம் ஒன்றில் கலந்துகொள்ளும் வாய்ப்பு கிடைத்தது.  கடந்த 11.11.2017 அன்று நடைபெற்ற நிகழ்வு. இணையத்தில் யு ட்யூப்’ மூலம் வெளியிடப்பட்டு சுமார் 2700 முறை பார்க்கப்பட்ட நிகழ்வாக இன்றளவில் இருக்கிறது. ஆட, Sugar எதுவும் இல்லை என்றாலும் இன்றளவில் ‘யு ட்யூபில்’ எவ்வளவு views இருக்கின்றது? என்று பார்க்கின்ற வியாதி வந்துவிட்டதோ? என்று ஐயப்படும் அளவு அந்த பதிவேற்றத்தை அடிக்கடி மீண்டும் மீண்டும் பார்த்த பின்பு இந்தக் கட்டுரையை எழுதுவதன் மூலம் இனிமேல் எவ்வளவு ‘லைக்’ ‘வியு’ (Like & View) உள்ளது என்று பார்க்க கூடாது என்கின்ற மன உறுதியை வரவழைத்துக் கொள்ள உள்ளோம்.இணையதளம் வாழ்வில் இணைந்துவிட்ட ஒன்றாக மாறிக்கொண்டு இருப்பதை காணலாம்.  இன்டர்நெட் ‘விரதம்’ அத்தியாவசியம் ஆக மாறிக்கொண்டு இருக்கின்றது.  படிக்கின்ற மாணவர்களுக்கு ‘வாட்ஸ் அப்’ எதற்கு? என்கின்ற பதிவிற்கு எண்பதாயிரம் ‘வியு’ வந்ததாகப் பார்த்தோம்.  இதைத்தான் ஐரனி என்கிறோம்.

சமீபத்தில் ‘Irresistable: why we can’t stop checking, scrolling, clicking and watching: By Adam Alter’ என்ற புத்தகம் குறித்து நண்பர் செந்தில்ராஜ் பேசினார். இணையதளம் எப்படி குறைக்கப்படவும், நெருப்பைப் போல தேவையான அளவு மட்டுமே பயன்படுத்தப்படவும் வேண்டும் என்றும் கூறினார்.  கூகுள் ஒரு அறிவுச் சுரங்கம் என்பதில் ஐயம் எதுவும் இல்லை ஆனால் அது அளவாகவும் முறையாகவும் பயன்படுத்தப்பட வேண்டும் ஃபேஸ் புக்கில் முகம்பார்த்து, வாட்ஸ் அப்போடு பல் துலக்கி, ட்விட்டரோடு உணவருந்தி, இன்ஸ்டாகிராமோடு உறங்கப்போகும் சில இளைய தலைமுறையினர் ‘புளூ வேலோடு’ வாழ்க்கையை மூழ்கடிக்க முயல்கின்ற அபாயங்கள் குறித்து அறிந்து கொள்வராக!

நாம் அண்ணா நூலகத்திற்கு மீள செல்வோம்.  மலர்மன்னன் என்றொரு மாணவர் ஐயம் கேட்டார். ஒருமுகப் படுத்துதல் கூட்டம் ஒன்றரை மணி நேரம் நடந்தது.  பலமுகங்கள் பேச வாய்ப்பளிக்கப்பட்டது. இராமகிருஷ்ணன் என்றோரு புதுமுகம் ஐயம் கேட்டார். அவர் சி.ஏ படித்திருப்பதாகவும், ஞாயிற்றுக்கிழமை விடுமுறை நாளில் பயனுள்ள வகையில் கழிக்க எண்ணி கூட்டத்தில் கலந்துகொள்ள வந்திருப்பதாகவும் தகவல் தெரிவித்தார். மொத்தம் சுமார் இருபத்தியிரண்டு பேர்  சந்தேகங்கள் கேட்டனர்.  சில பல உரையாடல்கள் இடையே நிகழ்ந்தன.

“எட்டு வருடங்களாக 1995 முதல் 2003 வரை ஐ.ஏ.எஸ் ஆக வேண்டும் என்கின்ற நம்பிக்கை நாற்றை தளரவிடாமல் எப்படீங்க காப்பாத்துனீங்க!  நானும் படிக்கலாம்னு நினைக்கிறேன். அப்பப்போ கொஞ்ச நாள் கழித்து அந்த ‘சூடு’ ‘கொறைஞ்சி’ போயிடுது. நீங்க ‘அவ்ளோ’ நாள் எப்படீங்க நெருப்ப அணையாம பார்த்துக்கிட்டீங்க?” என்று மலர்மன்னன் கேட்டார்… “பெயர்… மலர் போல மென்மையாக இருந்தாலும், உங்களுக்குள்ள இப்படி ஒரு ‘எரிமலை’ பொங்கிக்கொண்டு இருக்கிறதே…  என்று பதில் சொல்ல தொடங்கினோம்”  நம்பிக்கை நாற்றை தளரவிடாமல் காப்பாற்றுவதற்கு நண்பர்களும் சூழ்நிலையும் தான் உயிர் நீர் ஆவார்கள்.  அதற்கான இன்ஸ்பிரேஷனை நமது சூழ்நிலையில் இருந்து எடுத்துக்கொள்ள வேண்டும் என்று பேசினோம்.  “வெற்றி நிச்சயம்” என்னும் ‘அண்ணாமலை’ திரைப்படப் பாடல் அந்தக் காலத்திலும், ‘ஒருதுளி மழையினில்’ என்று தொடங்கும் ‘ஈட்டி’ திரைப்படப்பாடல் இந்தக்காலத்திலும் எவ்வாறு ‘மோட்டிவேஷன்’ மருந்தாக பயன்பட்டது, படுகின்றது என்று தெளிவாக! (நாம் நினைக்கின்றோம்) பேசப்பட்டது.

சமீபத்தில் நூலகத்தில் நாள்தோறும் செய்யத்தக்க எண்ணச் சுத்திகரிப்பு சுவாசக் காற்றை சேகரிக்கச் சென்றிருந்த பொழுது வரலாற்று அடுக்கில் தடுக்கி நின்ற சமயம் ‘அக்பர்’ குறித்து சுவாரஸ்யமான தகவல் கிடைத்தது.  ‘அக்பர்’, ஆப்கானிஸ்தான் பாலைவனங்களில் ஹøமாயூன்… அலைக் கழிக்கப்பட்ட சமயம் பிறந்தவராம்.  எழுதப்படிக்க கால அவகாசம் இல்லாமல் கவலைகள் புடைசூழ வளர்ந்தவராம்.  இளம் வயதில் வேறு போட்டியாளர் இல்லாததால் அரியாசனத்தில் அமர்ந்தவராம்.  இப்படி…  இளமை தன்னிடத்தில் வைத்த சவால்களை வெற்றிகரமாக சமாளித்ததால்தான்… திறமை அவருக்குள் புடம் போட்ட தங்கம்போல் பரிமளிக்கத் தொடங்கியிருக்கின்றது.  தாங்கள் இந்த வரிகளைப் படித்து உணர்ந்து அனுபவிப்பதுபோலும், எழுத்தாளர் நான்கு மணிக்கு எழுந்து எழுதி மகிழ்வது போலும்…  படிக்கவும் எழுதவும் தெரியாத பேரரசர் அவர்.  (பொறாமையாக இருந்தால் நாம் பொறுப்பல்ல) அவர் கற்றறிந்தோர் படித்துச் சொல்ல பாடம் கேட்டே உணர்ந்து கொண்டு இரசிப்பாராம்.  மிக அதிக நூல்களை அரண்மனை நூலகத்தில் சேகரித்தும்… புலவர்களை ஆதரித்தும் தீர்க்கமான நுண்ணறிவோடு வாழ்ந்தவர் என்பது வரலாறு பதிய வைத்திருக்கின்ற ஆச்சரியமான உண்மை.  இவ்வளவு முறை மொகலாயர் வரலாற்றை படித்தும் (வந்தார்கள் – வென்றார்கள்  மதன் – சாருடையதை மீண்டும் ஒருமுறை எடுத்துப் படிக்க வேண்டும்) அக்பருடைய இந்தமுகத்தை இழந்திருந்தோம்! என்று நம்மில் பலருக்கு தோன்றுவதுபோல… அன்றும் இன்றும் தோன்றுகின்றது.

இந்த இதழை மேலும்

• இணையதளத்தில் படிக்க

மகிழ்ச்சிக்குப் பயிற்சி…

இது ஒரு பரபரப்பு உலகம்.

மிக வேகமாக மனிதர்கள் இயங்கத் தொடங்கிவிட்டார்கள். ஓய்வே இல்லாமல் உழைத்து, அதனால் கிடைக்கும் வருமானத்தில் பிழைத்து வாழ்க்கையை நகர்த்தி வருகிறார்கள். அவசரமாய், இயந்திரகதியாய் செயல்படுவதால், ஓய்வு எடுப்பதற்குக்கூட நேரம் இல்லாமல், பம்பரமாய் சுழன்று வருகிறார்கள்.

சிலர் நெருக்கடியான சூழலில் சிக்கி, மன அழுத்தத்திற்கு உள்ளாகிறார்கள். பதற்றம் நிறைந்த வாழ்க்கை வாழ்வதால், நிம்மதியற்ற நிலை உருவாகிவிடுகிறது. இதனால், வாழ்க்கையில் தோன்றும் பிரச்சினைகளுக்குத் தீர்வுகாண இயலாமல் சிலர் தவிக்கிறார்கள்.

“எந்தப் பிரச்சினையை எப்படி அணுகுவது?” என்று வழி தெரியாமல் மகிழ்ச்சிக்கு விடை கொடுக்கிறார்கள். இதனால், சோகத்தை அள்ளிச் சுமக்கிறார்கள்.

பொதுவாக – திருப்தியான, மகிழ்ச்சியான வாழ்க்கையை ஒருவர் வாழும்போதுதான் அவர் வாழும் வாழ்க்கை பயன் நிறைந்த வாழ்க்கையாக மாறுகிறது.

ஆடம்பரமாய் வாழ்வதும், வீடுகளில் உயர்ந்த ரக டி.வி., வாஷிங்மெஷின், கம்ப்யூட்டர் போன்றவற்றை தேவையில்லாமல் நிறைத்துக்கொள்வதும், கவர்ச்சியான உடைகள் அணிவதும், அதிக விலை கொண்ட ஆபரணங்களை அணிவதும், மகிழ்ச்சித் தருகின்ற வாழ்க்கை என்று சிலர் எண்ணுகிறார்கள்.

எது மகிழ்ச்சியான வாழ்க்கை? என்பதைத் தெரிந்துகொண்டால் நிம்மதியாக வாழலாம்.

அது ஒரு பயிலரங்கம்.

கருத்தரங்கில் கலந்துகொண்ட பயிற்சியாளர் “நீங்கள் மகிழ்ச்சியாக வாழ விரும்புகிறீர்களா?” என்று ஒரு கேள்வியைக் கேட்டார்.

“ஆமாம். சிறப்புடன் வாழ எங்களுக்கு மகிழ்ச்சி கண்டிப்பாக வேண்டும். அதற்கு வழி சொல்லுங்கள்” என்று பலரும் பதில் தந்தார்கள்.

“இந்தப் பயிற்சியை நீங்கள் செய்து முடிக்கும்போது, ‘மகிழ்ச்சி எங்கே இருக்கிறது?’ என்பது உங்களுக்குப் புரியும்” – சொல்லிக்கொண்டே பயிற்சியை ஆரம்பித்தார் பயிற்சியாளர்.

முதலில், தான் கொண்டு வந்த பைக்குள் வைத்திருந்த பலூன்களை ஒவ்வொருவருக்கும் கொடுத்தார். அதனை ஊதி பெரிதாக்கும்படி அனைவரிடமும் கேட்டுக்கொண்டார். எல்லோரும் அவர்களுக்கு கொடுக்கப்பட்ட பலூனை மிகப்பெரியதாக ஊதினார்கள். பின்னர், பெரிதாக ஊதப்பட்ட அந்தப் பலூன் ஒவ்வொன்றிலும் தங்கள் பெயரை எழுதும்படி கேட்டுக்கொண்டார்.

ஒவ்வொருவரும் தங்கள் பெயரை, தங்கள் பலூன்களில் எழுதினார்கள். பெயர்களை அவர்கள் எழுதி முடித்தப்பின், அந்தப் பலூனை குறுகலான வாசலுள்ள அறைக்குள் வைக்கச்சொன்னார்.

பயிற்சியாளரின் அறிவுரைப்படி அனைவரும் தங்கள் பலூனை அந்த அறைக்குள் வைக்கத் தொடங்கினார்கள். பலூன்கள் குவியலாகக் குவிந்தது.

சிறிது நேரம் கழித்து பயிற்சியாளர் அனைவரிடமும் ஒரு வேண்டுகோள் வைத்தார்.

“நான் இப்போது ஒரு போட்டி வைக்கப்போகிறேன். இந்தப்போட்டியில் வெற்றி பெற்றவர்களுக்கு பரிசு தரப்போகிறேன். அந்தப்போட்டி இதுதான்” என்று கூறிக்கொண்டே போட்டியின் விதிமுறைகளைச் சொல்ல ஆரம்பித்தார்.

“உங்கள் ஒவ்வொருவரின் பெயர் எழுதிய பலூன்கள் இந்த அறைக்குள் இருப்பது உங்களுக்குத் தெரியும். உங்களில் யார் தங்கள் பெயர் எழுதிய பலூன்களை எடுத்துக்கொண்டு வருகிறார்களோ, அவர்களில் முதல் 10 பேருக்கு 500 ரூபாய் பரிசாக வழங்கப்படும்” என்று போட்டியை பரிசுடன் அறிவித்தார்.

இந்த இதழை மேலும்

• இணையதளத்தில் படிக்க

நடக்க முடியாதது என்பது இவ்வுலகத்தில் எதுவும் இல்லை. எதையும் நாம் பார்க்கும் கண்ணோட்டத்தில் தான் வாழ்க்கை இருக்கிறது.

எதற்கும் பயந்து எல்லாவற்றிலிருந்தும் தப்பிக்க விரும்பினால், வாழ்க்கையே நரகமாகி, உற்சாகமில்லாமல் ஓடி மறையும்.

எப்போதும் எதற்கும் ஒரு விலை கொடுக்கத் தயாராக இருக்க வேண்டும். தயங்காமல், பயப்படாமல் நுழைந்தால் தான் வாழ்க்கையை வாழ்க்கையாய் உணர்ந்து வாழ முடியும்.

எப்போதும் நடந்தவைகளையும், நடக்கப் போகின்றவைகளையும் குறித்துப் பயப்படுபதைத் தவிர்க்க வேண்டும்.

இருப்பதை ஏற்றுக் கொள்வதன் மூலம் குற்ற  உணர்விலிருந்து விடுதலைப் பெறலாம்.

நம் செயல்கள் தான் யார் என்பதை வெளிப்படுத்துகின்றன. ஒவ்வொருவரும் நிறை குறைகள் உள்ளவர்களே.

பயத்தை விரட்டியடிக்க முதற்படி துணிச்சலை வரவழைத்துக் கொள்வது தான். துணிவுடன், பலனை எதிர்பார்க்காமல் வருவது வரட்டும். என்ற முடியுடன் ஒரு காரியத்தில் இயங்குவது பயத்தை விரட்ட முதல் வழியாகும்.

நாம் பயமின்றி இருப்பது மட்டுமல்லாமல் மற்றவரின் பயமுறுத்தலுகளுக்குப் பணியாமல் இருக்கக் கற்றுக் கொள்து நல்லது.

வாய்ப்பு என்பது ஒரு முறை தான், அதைத்  துணிவுடன் பற்றிக் கொள்ள வேண்டும்.

மனத்தில் பயத்தை விதைக்கும் ஒரு பொய் மறுபடி, மறுபடி சொல்லப்பட்டால் அந்த பயமே உடல் முழுதும் வியாபித்து, உயிரணுக்களைக் கொல்லுகிறது என்பது பேருண்மையாகும்.

இந்த இதழை மேலும்

• இணையதளத்தில் படிக்க

நேயர் கேள்வி…?

தற்போது வாழும் தலைமுறையினர் தங்களுக்கு பின் வரும் தலைமுறையினருக்கு எந்த செல்வங்களை எல்லாம் விட்டு செல்ல வேண்டும்?

பவதாரணி,

இல்லத்தரசி,

சேலம்.   

உலக சுற்றுச்சூழல் பிரச்சனைகள் பெருகி வரும் நிலையில் இந்தக் கேள்வியைக் கேட்டதற்க்கு உங்களுக்குப் பாராட்டுகள். அதுவும் இன்று நாம் வாழ்ந்தால் போதும், நமது வாழ்நாள் வரை பூமிக்கு எந்த ஆபத்தும் வந்துவிடாது, நமக்கும் எந்த சமூக பிரச்சனைகளும் இல்லை, எனவே நாம் கவலைப்பட வேண்டியது இல்லை என்ற மனநிலையில் மக்கள் வாழ்ந்து வரும் போது இது கேட்கபட வேண்டிய கேள்வியாக உள்ளது.

ஐம்பதாயிரம் ஆண்டுகளுக்கு முன்னர் சிங்கம், புலி, கரடி போன்று ஆப்பிரிக்க காடுகளிலும் பிற நிலப்பரப்புகளிலும் மனிதன் பரவிக்கிடந்தான். சிங்கம் துரத்திய போது ஓடி குகைக்குள் பதுங்கினான் மனிதன். ஆனால் இன்று, அந்த சிங்கத்தையே கூட்டுக்குள் அடைத்து வேடிக்கை பார்க்கிறான். அப்படியே அவன் அனைத்து உயிரினங்களையும் அடக்கி விட்டான். சிலவற்றை வீட்டு செல்லப் பிராணிகளாகவும் மாற்றிவிட்டான். இந்த ஐந்நூறு ஆண்டுகளில் மனிதர்கள் அனைவரும் ஒன்று சேர்ந்துவிட்டதால், அவர்களுக்கு மற்ற உயிரினங்களை வேட்டையாடவும், அடக்கவும், கீழ்படிய வைக்கவும் அவற்றை முழுவதுமாக அழிக்கவும் முடிந்தது.

அணுகுண்டு:

கடந்த சில நூற்றாண்டுகளில் தொழில் நுட்பமும் வளர்ந்தது. துப்பாக்கி, வெடிமருந்து, அணுகுண்டுகள் என்று உலகத்தையே ஒட்டுமொத்தமாக பலமுறை அழிக்கும் ஆயுதங்களை மனிதன் சேகரித்து விட்டான். அடுத்த நூறு ஆண்டுகளில் இந்த அணு ஆயுதம் தான் முதல் ஆபத்து. அப்படி அணு ஆயுதங்களை மனிதன் பயன்படுத்தினால் அடுத்த தலைமுறை கூட இருக்காது, நம்மோடு கடைசி மனிதன் சமாதியாகிவிடுவான். எனவே அணு ஆயுதங்களை உடனே செயலிழக்கச் செய்ய வேண்டும். அடுத்த தலைமுறைக்கு நாம் செய்ய வேண்டிய முதல் வேலை இதுதான்.

காடுகள்:

விவசாயம் செய்த மனிதன் காலப்போக்கில் காட்டை அழித்து நாடாக்கினான். பின்னர் நல்ல வேளையாக காடுகளின் முக்கியத்துவத்தை உணர்ந்து அதை பாதுகாக்கவும் துணிந்தான். இருந்தாலும் காடுகள் இன்று விரைவாக அழிக்கப்பட்டு வருகிறது. வனவிலங்குகளும் வேட்டையாடப்படுகின்றன. வனவிலங்குகள் வாழ வேண்டிய இடத்தில் மனிதர்கள் குடியேறுவது தீவிரமாக நடந்து வருகிறது. மக்கள் நெருக்கம் அதிகமான நாடுகளில்தான் வனவிலங்குகளின் வாழ்விடத்துடன் நேரடிப் போட்டி போடுகின்றனர் இன்றைய தலைமுறையினர்.

ஆறுகளும், மலைகளும், காடுகளும், புல்களும், பூக்களும்; புலி, சிறுத்தை, யானை, சிங்கம், முதலை போன்ற வனவிலங்குகளும் நமது முன்னோர்கள் நமக்கு விட்டுச் சென்றனர். ஆனால் நமக்கு பின்வரும் தலைமுறையினர் இதையெல்லாம் பார்க்கக் கிடைக்குமா என்பதே கேள்விக் குறியாக இருக்கிறது. பல வனச் சரணாலயங்களில் புலிகள் முற்றிலுமாக மறைந்து விட்டன. நாம் அனைவரும் ஒன்று சேர்ந்து, மிகப்பெரிய முயற்சி ஒன்றை எடுத்தால் மட்டுமே காடுகளையும் வனவிலங்குகளையும் காப்பாற்ற முடியும். காடுகளில் ரிசாட் கட்டுவதையும், தாதுப்பொருட்களை சுரண்டுவதையும், பாறைகளை உடைப்பதையும் தடுத்து நிறுத்த என்ன வழி என்பதை உடனே ஆராய வேண்டும். அப்போது தான் வரும் தலைமுறையினருக்கு வனத்தையும் வனவிலங்குகளையும்,  காட்டாறுகளையும் நாம் விட்டுச் செல்ல முடியும்.

இயற்கை விவசாயம்:

பெருவாரியான மக்கள் பட்டிணி கிடந்த காலம் மாறி இன்று ஓரளவுக்கு உணவு கிடைக்கிறது. அறிவியல் வேளாண்மையின் பரிசு அது. அதிகபடியான மக்களுக்கு உணவு வழங்க இரசாயன உரமும், பூச்சிக்கொல்லி மருந்துகளும் தாராளமாகப் பயன்படுத்தப்பட்டு  வருகின்றன. இதனால் புழுக்களும், பூச்சிகளும் மொத்தமாகக் கொல்லப்படுகின்றன. இதில் நன்மை பயக்கும் பூச்சிகளும் அடங்கும். இப்படியே நாம் பூச்சிக்கொல்லி மருந்துகள் பயன்படுத்தினால் பூச்சி இனம் அழிந்து சில ஆண்டுகளில் உணவைத் தொடர்ந்து உற்பத்தி செய்ய முடியாமல் மனித இனமே அழிந்துவிடும் அபாயமும் உள்ளதாக அறிவியல் அறிஞர்கள் கவலை தெரிவித்திருக்கிறார்கள். எனவே நாம் நமது அடுத்த தலைமுறைக்கு இயற்கை விவசாயத்தை விட்டுச் செல்ல வேண்டியிருக்கிறது.

இந்த இதழை மேலும்

• இணையதளத்தில் படிக்க

(5-ல் வளையாதது 15-ல் வளையும்)

Dr.Z.R. ஆனந்

நிறுவனர், i2C foundation

கோவை.

நம்பிக்கை எனும் நார் மட்டும்

நம் கையில் இருந்துவிட்டால்

உதிர்ந்த பூக்களெல்லாம்

ஒவ்வொன்றாய் வந்து ஒட்டிக் கொள்ளும்

கழுத்து மாலையாகவும்

தன்னைத் தானே கட்டிக் கொள்ளும்….

என்பார் சிந்தனைக் கவிஞர். அவரின் எண்ணங்களுக்கு வண்ணம் கொடுக்கும் விதமாக  கல்வித்துறையில் தடம் பதித்து வரும் தன்னம்பிக்கையாளர்.

கனவு காணுங்கள் எனும் கலாம் வழியில் மாணவர்களுக்கு உபதேசம் சொல்லி அந்தக் கனவை நனவாக்க எவ்வாறு நடை போட வேண்டும், அந்த நடைக்கு தடையாக உள்ளவற்றை எவ்வாறு தவிர்த்தல் வேண்டும் ஆகியவற்றை தனது அனுபவத்தின் மூலம் போதித்து வரும் போதனையாளர்.

உன் இலட்சியம் ஒன்றாக இருக்க வேண்டும், அதுவும் நன்றாக இருக்க வேண்டும். நேரத்திற்கு ஏற்றார் போல் இலட்சியத்தை மாற்றினால் அது உன் வெற்றிப் படிக்கட்டுகளை எட்ட விடாது என்பதே இவரின் தாரக மந்திரம்.

உலக நாடுகளில் உள்ள யோக நெறிகள், ஆன்மீக நெறிகளைக் கற்று, தன் சமுதாயத்திற்கு ஏதேனும் ஒரு வகையில்  மாற்றத்தைக் கொண்டு வர வேண்டும் எப்போதும் சிந்தித்து வரும் சிந்தனையாளர்.

தாழ்வு மனப்பான்மையில் வாழும் இளைஞர்களுக்கும், சோதனையில் தவிப்போருக்கும் தனது மூன்றாவது கையான தன்னம்பிக்கை தான் பெரிய ஆயுதம் என்று தனது ஞானத்தால் அறிவுறுத்தி வரும் ஆசிரியர், ஆளுமை, ஆனந்தம், ஆரோக்கியம், தன்னம்பிக்கை, தன்னையறிதல், தைரியம், புத்துணர்வு போன்ற அத்துனை துறைகளின் பயிற்சியாளருமான I2C FOUNDATION நிறுவனர் DR.Z.R. ஆனந் அவர்களின் நேர்முகம் இனி நம்மோடு…

கே: உங்களைப் பற்றிச் சொல்லுங்கள்?

நான் பிறந்தது வளர்ந்தது எல்லாம் கோவை மாவட்டம் மேட்டுப்பாளையத்தில்.  பத்தாம் வகுப்பு வரை பிரஸ் காலனியில் உள்ள தம்பு உயர்நிலைப் பள்ளியில் படித்தேன். அதன் பிறகு பனிரெண்டாம் வகுப்பு வரை சிவானந்தா பள்ளியில் படித்தேன். பள்ளிப்படிப்பு முடித்தவுடன் வித்யாலாயம் கல்லூரியில் இளங்கலை கணிதத்துறைத் தேர்ந்தெடுத்துப் படித்தேன். இந்தக் கல்லூரி தான் என்னை அடுத்தப் படிநிலைக்குக் கொண்டு சென்றது. ஒழுக்கம், பண்பு, ஆன்மீகம் என பல பரிமாணங்களைக்  கொண்ட கல்லூரி அது. கல்லூரியை முடித்தவுடன் பாரதியார் பல்கலைக்கழகத்தில் பி.எட் 1992 ஆம் ஆண்டு சேர்ந்தேன். பின்னர் 1996 ஆம் ஆண்டு எனக்கு ஆசிரியராகப் பணி கிடைத்தது. அன்று முதல்  2019 ஆம் ஆண்டு வரை என்னுடைய ஆசிரியர் பணி சிறப்பாகச் சென்றது. பின்னர் தற்போது விருப்பு ஓய்வுப் பெற்றுவிட்டேன். . அப்பா ரத்தினம் ஆசிரியார். மேட்டுப்பாளையம் பகுதியில் அவர் மிகவும் பிரபலமான ஆசிரியர். அம்மா, அண்ணன் அக்காள், தங்கை அனைவருமே ஆசிரியர்கள், மனைவி வக்கீல்,ஒரு மகன்  இருக்கிறார்.

கே: நீங்கள் டாக்டர் பட்டம் பெற்றது பற்றி?

நான் படிக்கின்ற காலத்திலிருந்து இன்று வரை சுமார் 600 ஆதரவற்றோர் சடங்களுக்கு மேல் என்னுடைய சொந்த செலவில் அடக்கம் செய்திருக்கிறேன். இதற்காக எனக்கு நல்லடக்கச் சேவை விருதும் டாக்டர் பட்டமும் கிடைத்தது. நாம் நம் தந்தை காணாமல் போனால் எப்படிப் பதறுவோம். அந்த நிலையில் ரோட்டோரத்தில் மோசமான நிலையில் தந்தை இருந்தால் நம்மால் அவரை ஒதுக்க முடியுமா? நாம் அவரை கட்டி அணைத்து வீட்டிற்கு அழைத்துச் செல்வோம் தானே. அந்த நிலை யாராக இருந்தாலும் நாம் அவர்களுக்கு உதவ வேண்டும் என்ற உந்துதலின் பேரில் இந்தச் சேவையை செய்து வருகிறேன்.

கே: ஆசிரியர் பணியிலிருந்து விருப்பு ஓய்வு பெற்ற உங்களின் அடுத்தப் பணி என்ன?

ஆசிரியப் பணி  என்பது மிகவும் புனிதமான பணி.  எதிர்கால சமுதாயத்தை ஒரு ஏற்றமிகு சமுதாயமாக மாற்ற அவர்கள் தூணாக இருந்து செயல்படுகிறார்கள. என்னுடைய 20 ஆண்டுகால ஆசிரியர் பணியில் பல மாணவர்களை சீர்ப்படுத்தி செம்மைப்படுத்திருக்கிறேன் என்பது என் மனதிற்கு மிகவும் மகிழ்வாக இருக்கிறது.

எனக்கு எப்போதும் மாணவர்களிடம் நல்லதொரு புரிதல் இருப்பதால் அவர்களுக்கு ஒரு ஆசிரியராய் இருந்து வழிக்காட்டுவதை விட  ஒரு சிந்தனையாளராய் இருந்து வழிகாட்ட வேண்டும் என்பது தான் என்னுடைய நோக்கம்.

இன்றைய சூழ்நிலையில் சமூகம் மாணவர்களுக்கு பல விதமான விஷயங்களை சிறிய வயதிலேயே கற்றுத் தருகிறது. மாணவர்களின்  மதிப்பு மிக்க நேரம் வலைதளங்களிலேயே செலவாகின்றது. மாணவர்கள் இதைத் தேடிச் செல்வதில்லை.சூழ்நிலைகள் தான் அவர்களை இதற்குள் வளைக்கின்றது. பல நேரங்களில் மாணவர்களால் நல்ல விஷயங்களையும், கெட்ட விஷயங்களையும் எப்படி எதிர்கொள்வது என்பது தெரியாமல் போகிறது.  மாணவர்களுக்க 13 முதல் 18 வயது வரை உள்ள வயது மிக முக்கியமானது.  இந்தக் காலங்களில் தான் அவர்கள் உடல் அளவிலும், மன அளவிலும் மிகப்பெரிய மாற்றத்தை எதிர்கொள்கிறார்கள்.

எனவே, இந்த வயதில் அவர்களின் நேர்மறை ஆற்றலைத் தூண்டி மற்றும் எதிர்மறை எண்ணங்களை நீக்குவதன் மூலம் அவர்களுக்கு மிகப்பெரிய தன்னம்பிக்கை மற்றும் சமூகத்தை எதிர்கொள்வது எளிதாகிறது. இதை எப்படி பக்குவமாக அவர்களுக்கு எளிதாகவும், விருப்பம் உள்ளதாகவும் புரிய வைப்பது என்பதில் தான் இந்த பவுண்டேசன் பெரிய பங்கு வகிக்கிறது.

கே: PET பயிற்சி முறையைப் பற்றிச் சொல்லுங்கள்?

PET (Personal Improvement Transformation) பயிற்சி 12 வயது முதல் 18 வயதிலான குழந்தைகளுக்கு சொல்லிக் கொடுக்கிறோம். இந்தப் பயிற்சியை அறிமுகம் செய்தது நான் தான். இது மூன்று படிநிலைகளைக் கொண்டிருக்கிறது. PET 1, உடல் மாற்றம், கோபம், பயம், போன்ற எதிர்மறை சிந்தனைகள் அனைத்தையும் நேர் மறையாக மாற்றி விடுவோம். PET 2, தலையின் பினயல் சுரப்பிப் பகுதியை திறக்கும் மூச்சுப் பயிற்சி. இதை மூன்றாவது கண் என்பார்கள், குழந்தைகள் தங்களின் இலக்கை நிர்ணயித்தல், அந்த இலக்கை அவர்கள் அடைய என்ன செய்ய வேண்டும் என்பதான வழிகாட்டுதல் பயிற்சியாகும். இது தங்களைப் பற்றி அறிந்து கொள்ள உதவும்.   PET 3, மனம் சார்ந்த பயிற்சியாகும். பெரியவர்கள் முதல் சிறியவர்கள் வரை இந்தப் பயிற்சி கொடுக்கப்படுகிறது.  இந்தப் பயிற்சிகளுக்கெல்லாம்  10 முதல் 15 நாட்கள் போதுமானது.

எதையும் ஆனந்தமாக எடுத்துக் கொண்டு செயல்படுத்த வேண்டும், அவ்வாறு செயல்படுத்தினால் அனைத்தும் உன்னைத் தேடி வரும். தன்னைப் பற்றி அறிதல், தான் யார் என்று தெரிதல். மனதை மூன்று நிலைகளில் பிரிக்கலாம் மேல்மனம், நடுமனம், ஆழ்மனம் ஆகியவையாகும். அன்பை யார் வேண்டுமானலும் கொடுக்கலாம், ஆனந்தத்தை உங்களால் மட்டுமே கொடுக்க முடியும் போன்றவற்றை விளக்குவது தான் இந்தப் பயிற்சி முறைகளாகும். 48 நாட்கள் தொடர்ந்து செய்யும் எந்த வேலையும் நம் மனதை விட்டு நீங்காது.

கே: இந்தப் பயிற்சிகளை நீங்கள் எவ்வாறு கற்றுக் கொண்டீர்கள்?

எனக்கு சிறிய வயதிலிருந்தே யோக நெறிகள் மீது அளவு கடந்த பற்றுதல் இருந்தது. இதனால் யோகா, ஆன்மீகம் சார்ந்த புத்தகங்களைத் தேடித் தேடி படிப்பதுண்டு. ஓசோ, ஈஷா, மகரிஷி, போன்ற மனவளக்கலை மன்றங்களில் என்னை ஈடுபடுத்திக் கொண்டேன். இதற்காகவே 12 ஆண்டுகள்  என்னை அர்பணித்துக் கொண்டேன். இதில் எல்லாவற்றிலும் சொல்லும் ஒரே கருத்து நீ நீயாக இரு, உன்னை பற்றி நீ முதலில் உணர வேண்டும் என்பதாகவே இருந்தது. இது போன்ற பயிற்சிகளை நான் கற்றுக் கொண்டேன்.

கே: கருவறை தியானம் (Womb meditasion) என்ற புதிய தியான முறையை நீங்கள் அறிமுகப்படுத்தியிருக்கிறீர்கள் அது பற்றி?

கருவறை தியானம் எல்லா வயதினருக்கும் சொல்லிக் கொடுக்கும் ஒரு பொதுவான தியானம். ஒரு தாய் பிரசிவித்த காலம் முதல் குழந்தைப் பிறக்கும் நாள் வரை கருவறையில் உள்ள குழந்தையின் நலனில் எவ்வாறு அக்கறை கொண்டு செயல்படு கிறார்களோ, அதன் படி தான் செய்யப்படுகிறது இந்த முறை.

இஸ்ரேல், பிலிப்பைன்ஸ் போன்ற நாடுகளில் பிறக்கும் குழந்தைகளின் அறிவு மிக அதிகமாக இருக்கின்றது. இதற்கு காரணம் அவர்களின் தாயார்கள் அவர்களின் கருவறையில் இருக்கும் குழந்தைகளின் நலனுக்காக நிறைய பயிற்சிகள் செய்து வருகிறார்கள். அதனால் தான் அங்கு பிறக்கும் குழந்தைகள் அறிவாற்றலில் தலை சிறந்தவர்களாக இருக்கிறார்கள்.

இந்தக் கருவறை தியானம் தினமும் 10 நிமிடங்கள் செய்தால் போதும். 3 வது மாதம், 6 வது மாதம், 9 வது மாதம் குழந்தை சுமக்கும் பெண்ணின் நிலை எப்படியிருக்குமோ, அது போன்ற உணர்வு ஏற்படும்.இதை தொடர்ச்சியாக செய்பவர்களின் வாழ்க்கையில் தோல்வி என்பதே இல்லை.  இதை செய்யும் பொழுது அனைவருக்கும்  தாயின் கருவறையில் இருப்பது போல் எண்ணம் தோன்றும்.இந்த தியானம் வேறு எங்கும் சொல்லிக் கொடுப்பதில்லை. இதை யார் செய்தாலும் அவர்களின் வாழ்க்கையில் வெற்றி தான்.

இந்த இதழை மேலும்

• இணையதளத்தில் படிக்க

அண்ணல் காந்தியடிகளை ஆப்ரிக்காவில் சுமஸ்ட் என்பவன் அடித்து உதைத்து சித்திரவதை செய்து சிறைக்குள் தள்ளினான். சில மாதங்களில் சிறையில் பூட்ஸ் தைக்கும் தொழிலை காந்தியடிகள் கற்றார். அவர் விடுதலை ஆகும் போது சுமஸ்டிடம் உங்களுக்கு ஒரு பரிசு தரப் போகிறேன் என்றார் காந்தியடிகள்.

என்ன பரிசு? என்று கேட்டார் சுமஸ்ட். உங்கள் காலுக்காக பூட்ஸ் தைத்திருக்கிறேன், போட்டுப் பாருங்கள் என்றார் காந்தி. சுமஸ்ட் பூட்ஸைப் போட்டுப் பார்த்துவிட்டு சைஸ் ரொம்ப கரெக்டாக இருக்கிறதே, எப்படி இவ்வளவு துல்லியமாக அளவு எடுத்தீர்கள்? என்றார்.

நீங்கள் என்னை சிறைக்குள் தள்ளும் போது பூட்ஸ் காலால் என் முதுகில் மிதித்துத் தள்ளினீர்கள். என் சட்டையில் உங்கள் பூட்ஸ் கால் பதிந்திருந்தது. அதை அளவாக வைத்துத்தான் உங்கள் பூட்ஸை தைத்தேன் என்றார் காந்தியடிகள்.

இதைக் கேட்டவுடன் சுமஸ்ட் தேம்பித் தேம்பி அழுதான். தன்னுடைய இராணுவ உடைகளைக் களைந்து விட்டு காந்திய இயக்கத்தில் சேர்ந்து பிற்காலத்தில் கதராடை அணிந்து சர்வோதயத் தொண்டராய் செயல்பட்டார்.

தனக்குத் துன்பம் செய்தவரைத் தண்டிப்பது என்பது அவர் வெட்கப்படும் படி அவருக்கு நல்லது செய்து விடுவது தான் உயரிய பண்பாகும். இப்படிப்பட்ட நற்குணம் கொண்ட மகாத்மா காந்தியடிகளை இந்நாளில் போற்றுவதில் பெருமைப்படுகிறோம்.

அனைவருக்கும் சுதந்திர தின நல்வாழ்த்துக்கள்…!